Fatih Akin Almanya’da ünlü film yönetmeni, birkaç önemli ödülün sahibi ve başarılı Alaman- Türk’ünün klasik tipi. Akin’in son “Yara” filmi ise yönetmene dünya meşhuriyeti sağladı.
1915 Ermeni Soykırımı’nın kurbanlarının biri demirci Nazaret Manukyan’ın hayat ve işkencelerini anlatan filmin ilk oynanışı Venedik film festivalinde yer aldı ve sıcak tartışmaların nedeni oldu.
Türk milliyetçiler Akin’i hain olarak nitelediler, üstelik filmin Türkiye göstermesine izin vermemeye söz verdiler, bazı sözde Türk aydınları ise Yara’ya cevap olarak Ermeniler tarafından katledilmiş Müslümanlar hakkında film yapmaya karar verdiğini bildirdi.
Sözlerim yok. Bekleriz..
Ancak Türklerin tarihi gerçekleri yadsıması artık ne şaşırır, ne kızarır, tezlerini tartışma, yalanlarını аçmaya çaba gösterme, onlara cevap verme arzu bile uyanmaz.
“Yara” fimiyle ilgimizin nedeni başka. Bizce en önemlisi vatandan uzak yaşayan, sık sık Türkçe bile bilmeyen Türklerin ikinici, üçüncü nesillerinde Soykırıma karşı dikkatidir.Yıllarca Almanya’da Türkiye Büyükelçiliği ve Konsoloslukları her uygun vesilesiyle Ermenilere karşı eylemler yaptı, orada dikilen Soykırım kurbanları abidelere karşı şikayetçi oldu, Ermenilerin en büyük düşmanı Talaat Paşaya abide dikmek istedi. Ancak Almanya’da çalışan Türk diplomatların hatıralarda tariff eden bütün bu çabalara ragmen özellikle son on yıl boyunca Türk sanatçılar, yazarlar hep soykırıma değinirler.
Yani nereye gitseler, kimlikleri nasıl değiştirseler, soykırım suçu hep onlarla kalacak, artık kimliklerin bir parçasıdır.
